Deel 1:  Verdoofd maar niet vrij

Wat pornoverslaving écht met je doet – lichamelijk, mentaal en geestelijk

Ik weet hoe het voelt om je te verliezen in een wereld van prikkels, van duisternis, van leegte.
Hoe je een uitweg zoekt uit een gevoel dat je zelf niet eens goed kunt benoemen.

Hoe je denkt: “Als ik dit doe, voel ik me even beter.” Maar het maakt alles alleen maar erger.

Voor mij begon het in mijn tienerjaren.
Ik raakte los van God, los van de kerk, en ging op zoek naar opvulling. Uitgaan, feestjes, metalmuziek… en uiteindelijk ook pornografie.

Dat leek in eerste instantie onschuldig – maar werd al snel een manier om mijn pijn te verdoven.

Wat ik pas later begreep: pornoverslaving verandert letterlijk je hersenen.

En het verandert je hart.
Je denkt dat je controle hebt.
Maar voor je het weet, zit je er diep in vast.
________________________________________
Wat gebeurt er in je hersenen?
Elke keer dat je porno kijkt, komt er een krachtige cocktail van stoffen vrij:

• Dopamine – het beloningshormoon dat zorgt voor genot en spanning.

• Oxytocine & vasopressine – die normaal verbondenheid geven, maar hier worden misbruikt.

• Endorfine – een natuurlijke pijnstiller die tijdelijk rust geeft
Bij elke nieuwe prikkel wordt je brein iets meer verslaafd.
Niet per se aan het beeld, maar aan het gevoel dat die beelden geven.

Je hersenen raken overprikkeld. Je raakt afgestompt voor normale dingen.

Net als bij drugs heb je steeds meer en steeds extremer nodig om dezelfde “kick” te voelen.
Bij mij begon het met kijken. Maar op een gegeven moment was ik er dagelijks mee bezig.
Het was alsof het een zwart gat was dat me langzaam opslokte.
________________________________________
Verslaving is niet het echte probleem – het is een symptoom
Wat ik later besefte: mijn verslaving was niet zomaar een “zondeprobleem”.
Het was een pijnprobleem.
Een identiteitsprobleem.
Een ik-haat-mezelf-en-wil-even-niets-voelen-probleem.
Ik was als kind gepest. Mijn zelfbeeld was kapot.
En porno werd een soort pleister op een wond die maar niet genas.
Het leek bevestiging te geven. Maar het was een leugen.
Een verslaving aan leegte.
________________________________________
Je hersenen worden ‘gehackt’
Steeds als je toegeeft aan verslaving, maak je een snelweg in je hersenen.
Een automatische route van verlangen → prikkel → vlucht → schaamte.
Maar hier komt de ernst:
Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat het brein van iemand met een pornoverslaving vergelijkbare sporen van afhankelijkheid laat zien als dat van een heroïne- of cocaïnegebruiker.
En dat klopt met mijn ervaring.
Ik was op een punt dat ik het gewoon nodig had om even niks te voelen.
Maar uiteindelijk maakt het je juist emotioneler kapot.
________________________________________
Maar er is hoop – ook als je denkt dat je te ver bent gegaan
Er waren momenten in mijn leven dat ik letterlijk dacht: “Als ik nu van die brug afspring, is het voorbij.”
Ik voelde me waardeloos.
Maar zelfs op dat dieptepunt sprak God tot mij.
Zacht. Liefdevol. Veroordelend? Nooit.
Toen ik jaren later opnieuw vastzat, na een gebroken huwelijk en een verwoest zelfbeeld, greep Hij me opnieuw.
Niet met harde hand. Maar met open armen.
En stukje bij beetje begon het licht weer binnen te komen.
________________________________________
De waarheid? Je bent niet geknakt beyond repair.
God kan je brein herstellen.
God kan je hart genezen.
En nee – het gebeurt niet altijd in één moment.
Maar het kan wel.
De eerste stap? Begrijpen wat er gebeurt.
Erkennen dat verslaving een echo is van een dieper probleem.
En geloven dat herstel mogelijk is – ook voor jou.
________________________________________
🔜 In deel 2…
In het volgende deel vertel ik hoe die oude paden in je brein letterlijk kunnen worden afgebroken.
Hoe je nieuwe keuzes maakt, nieuwe patronen aanlegt, en je denken wordt vernieuwd.
Niet in je eentje. Maar samen met God – stap voor stap.